Ik stond daar met een groep collega´s en het was mijn beurt om een ontmoeting te hebben met de twee paarden. Deze waren druk bezig met elkaar en leken geen oog voor mij te hebben. Toen de coach mij vroeg of er iets was waar ik aan zou willen werken, popte er één ding in mij op. “Het heeft niets met werk te maken, maar het zit me zo hoog. Ik ben al heel lang mantelzorger voor mijn moeder. Samen met mijn zus. Ik vind het heel zwaar, maar mijn zus heeft het nog veel zwaarder. Zij is ook nog eens net weduwe geworden. Als ik zeg dat ik het zwaar vind, dan zegt mijn zus: Zwaar?? Wie heeft het hier nu zwaar.“
Terwijl ze dit vertelt, komt de merrie vastberaden, bijna rennend, naar haar toe en hinnikt luidkeels. Ze stopt pontificaal bij haar. “Ik ben perplex.”
Waarom doet een paard dit op deze manier? We weten het niet precies. Maar het vermoeden is dat op het moment dat een deelnemer zich iets wezenlijks realiseert, en hoofd-hart-buik op dezelfde frequentie zitten, het paard dit weerspiegelt door zich volledig aan te sluiten. “Ik geloofde het eerst niet. Tot nu”
